85 rocznica wybuchu II wojny światowej
1 września 1939 r., wczesnym rankiem, wojska niemieckie bez wypowiedzenia wojny przekroczyły granice Rzeczpospolitej, rozpoczynając tym samym II wojnę światową – największy w dziejach ludzkości konflikt zbrojny.
W piątek 1 września, jeszcze przed wschodem słońca, o godzinie 4.47 komandor Gustav Kleikamp, dowódca okrętu szkolnego Kriegsmarine Schleswig-Holstein, kotwiczącego w kanale portowym na wysokości Twierdzy Wisłoujście, wydał rozkaz otwarcia ognia z dział artylerii głównej, średniej i lekkiej okrętu w kierunku Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.
Minutę później zabrzmiały pierwsze salwy dział okrętowych, a chwilę później do ostrzału dołączyły działka przeciwlotnicze o kalibrze 20 mm. Pociski spadały na południowo-wschodnią część półwyspu.
O godzinie 4:48 pancernik Schleswig-Holstein ostrzelał Wojskową Składnicę Tranzytową na Westerplatte, bronioną przez załogę pod dowództwem mjr. Henryka Sucharskiego.
W kierunku składnicy zaczęły również strzelać karabiny maszynowe, które rozlokowano wcześniej, po drugiej stronie kanału portowego, na przeciwko Westerplatte.
Celem kilkuminutowej kanonady było zniszczenie części muru składnicy, który stanowił na tym odcinku przeszkodę dla atakującej Kompanii Szturmowej Kriegsmarine.
Przez siedem dni bohatersko odpierano powtarzające się ataki z morza, ziemi i powietrza. 1 września zaatakowano również polskie placówki na terenie Wolnego Miasta Gdańska, w tym gmach Poczty Polskiej, który był dzielnie broniony przez pocztowców.
„Obywatele Rzeczypospolitej! Nocy dzisiejszej odwieczny wróg nasz rozpoczął działania zaczepne wobec Państwa Polskiego, co stwierdzam wobec Boga i Historii. W tej chwili dziejowej zwracam się do wszystkich obywateli państwa w głębokim przeświadczeniu, że cały naród w obronie swojej wolności, niepodległości i honoru skupi się dookoła Wodza Naczelnego i sił zbrojnych oraz da godną odpowiedź napastnikowi, jak to się już nieraz działo w historii stosunków polsko-niemieckich. Cały naród polski, błogosławiony przez Boga, w walce o swoją świętą i słuszną sprawę, zjednoczony z armią, pójdzie ramię przy ramieniu do boju i pełnego zwycięstwa”
- Odezwa Prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 1 września 1939 r.
Mimo zaciętego oporu już w pierwszych dniach września Niemcom udało się przełamać polskie linie obronne i zająć Kujawy, część Wielkopolski i Śląsk. Działanie wroga charakteryzowało niezwykłe okrucieństwo i brutalność, które stosowane było także wobec ludności cywilnej. Wojska niemieckie działały zgodnie z rozkazem Adolfa Hitlera, który brzmiał: „Bądźcie bez litości, bądźcie brutalni, nasza przewaga daje nam wszystkie prawa”.
Powiatowa Biblioteka Publiczna w Opolu Lubelskim
Na zakończenie wakacji…konkurs plastyczny ;)
Powiatowa Biblioteka Publiczna w Opolu Lubelskim
oraz
Muzeum Regionalne w Kluczkowicach
serdecznie zaprasza wszystkich chętnych w wieku 5- 18 lat do udziału w konkursie plastycznym, którego motywem przewodnim są wspomnienia z wakacji.
Konkurs będzie przeprowadzany w dwóch kategoriach wiekowych i tematycznych:
-
Uczestnicy w wieku 5-12 lat zmierzą się z temat „Wakacje moich marzeń„. Technika wykonania prac: rysunek, malarstwo, collage, format prac A4 lub A3.
-
Uczestnicy w wieku 13-18 lat z tematem „Pocztówka z wakacji„. Technika wykonania prac: rysunek, malarstwo, grafika tradycyjna, collage; format prac A6 lub A5.
Każda praca konkursowa musi zawierać na odwrocie metryczkę wg poniższego wzoru, wypełnioną drukowanymi literami:
Wzór metryczki
Temat pracy
Imię i nazwisko autora pracy
Wiek (oraz klasę)
Numer tel. i adres e-mail autora / opiekuna lub rodzica
Prace konkursowe należy dostarczyć do 24 września do:
Powiatowa Biblioteka Publiczna lub Muzeum Regionalne w Kluczkowicach
ul. Stary Rynek 46 Kluczkowice Osiedle 7
24-300 Opole Lubelskie 24-300 Opole Lubelskie
Tel. 81 827 20 61 Tel. 81 827 10 67
Powiatowa Biblioteka Publiczna w Opolu Lubelskim
Święto Wojska Polskiego oraz rocznica „Cudu nad Wisłą”
15 sierpnia – Święto Wojska Polskiego ustanowione na pamiątkę zwycięskiej Bitwy Warszawskiej, stoczonej w dniach 12–15 sierpnia 1920 r. w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Wydarzenia te zadecydowały o zachowaniu przez Polskę niepodległości oraz udaremniły plany rozprzestrzenienia rewolucji bolszewickiej na Europę Zachodnią. Bitwę tę nazywa się często „Cudem nad Wisłą”.
Kluczową rolę w zwycięstwie odegrał manewr Wojska Polskiego, zrealizowany według planu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych Józefa Piłsudskiego. 15 sierpnia 1920 r. w godzinach nocnych pierwsze oddziały 21 Dywizji Górskiej rozpoczęły forsowanie Wieprza pod Kockiem. Kontrofensywa doprowadziła do odparcia wojsk Armii Czerwonej na przedpolach Warszawy. W bitwie, po stronie polskiej zginęło ok. 4,5 tys. żołnierzy, 22 tys. zostało rannych i 10 tys. zaginionych.
15 sierpnia został ogłoszony świętem Wojska Polskiego w 1923 roku i pozostawał nim do 1947. W PRL dzień wojska obchodzono 12 października w rocznicę bitwy pod Lenino, by upamiętnić udział w tej batalii dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Od 1992 roku święto Wojska Polskiego ponownie jest obchodzone w połowie sierpnia.
Bitwa pod Chruśliną
4 sierpnia 1863 r. – II bitwa pod Chruśliną
Na początku sierpnia 1863 roku na Powiśle Opolskie zaczęły przemieszczać się wszystkie oddziały powstańcze woj. podlaskiego pod przywództwem naczelnika wojskowego pułkownika Michała Heydenreicha ps. „Kruk”, który w ten sposób chciał realizować swój plan ofensywy przeciwko siłom rosyjskim na Lubelszczyźnie. 3 sierpnia wieczorem w rejonie miejscowości Chruślina rozkwaterowały się oddziały wojsk Karola Krysińskiego, Tomasza Wierzbickiego i Ludwika Lutyńskiego oraz eskorta Heydenreicha. Było ich łącznie ok. 1600 żołnierzy (w tym 800 strzelców, 600 kosynierów i 200 jazdy).
Kruk został wkrótce poinformowany, że od strony Janowa zbliża się do nich kolumna rosyjska pod dowództwem pułkownika Miednikowa, która liczy sobie 6 rot piechoty, sotnię kozaków i 2 działa (łącznie ok. 1300 żołnierzy). Polski dowódca postanowił rozstawić swe oddziały w Chruślinie, w tym samym miejscu, co Borelowski we wcześniej stoczonej bitwie.
Na pierwszej linie obrony stały oddziały Krysińskiego, pozostali na górze otoczonej wąwozem. Bitwa rozpoczęła się koło południa. Po pierwszym nieudanym ataku oddziałów rosyjskich (odparty przez oddziały Krysińskiego), żołnierze Miednikowa próbowali uderzyć w prawe skrzydło, jednak zostali odparci przez oddział Wierzbickiego, którym dowodził major Wagner. Miednikow wprowadził do walki całość swoich sił, ale ich atak po raz trzeci został odparty przez powstańców i zostali zmuszeni do odwrotu. Wycofujące się wojska rosyjskie zostały zaatakowane przez kosynierów i krakusów, którzy ścigali wroga aż do Urzędowa. Z powodu braku amunicji powstańcy nie zdecydowali się już na zaatakowanie Urzędowa, zdołali wypłoszyć nieprzyjaciela.
Starcie zakończyło się zwycięstwem sił polskich (straty jakie ponieśli to 12 zabitych i 30 rannych). Na osiągnięty przez powstańców sukces złożyło się kilka czynników, m.in. wykorzystanie sprzyjających warunków terenowych, umiejętne rozłożenie i użycie podczas walki poszczególnych jednostek powstańczych oraz talent dowódczy Heydenreicha. Straty Rosjan były spore, stracili 14 oficerów i niezliczoną liczbę żołnierzy (100 furmanek rannych).
Powiatowa Biblioteka Publiczna w Opolu Lubelskim
17:00
Na mocy decyzji Dowódcy AK gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora” 1 sierpnia 1944 r. w Warszawie wybuchło powstanie. Planowane było na kilka dni, a trwało ponad dwa miesiące. Przez 63 dni prowadzono z wojskami niemieckimi heroiczną i osamotnioną walkę, której celem była niepodległa Polska.
Powstanie Warszawskie było największą akcją zbrojną polskiego podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Jego celem było wyzwolenie stolicy spod niezwykle brutalnej niemieckiej okupacji, pod którą Warszawa znajdowała się od września 1939 r.
W czasie trwających walk w Warszawie zginęło ok. 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Poległo ok. 3,5 tys. żołnierzy z Dywizji Kościuszkowskiej. Straty wśród ludności cywilnej były ogromne – wynosiły ok. 180 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy (ok. 500 tys.), wypędzono z miasta, które po powstaniu zostało niemal całkowicie zburzone. Specjalne oddziały niemieckie, używając dynamitu i ciężkiego sprzętu, jeszcze przez ponad trzy miesiące metodycznie niszczyły resztki ocalałej zabudowy. Do niemieckiej niewoli poszło ponad 15 tys. powstańców, w tym 2 tys. kobiet.
Cześć i chwała Bohaterom!
Powiatowa Biblioteka Publiczna w Opolu Lubelskim
